Pałac Prezydencki

Historia Pałacu Prezydenckiego jest dość długa i naprawdę bogata. Wiadomo, jako siedziba władz państwowych pałac był świadkiem wielu wydarzeń historycznych i gościł rzesze znamienitych osobistości. Pierwotnie był barokowy i otaczał go pierwszy w Warszawie ogród typu włoskiego, który sięgał aż do wiślanego brzegu. Budowę pałacu rozpoczęto w 1643 roku na zlecenie hetmana wielkiego koronnego Stanisława Koniecpolskiego. Po śmierci hetmana nad budową rezydencji czuwał jego syn Aleksander.

Podczas potopu szwedzkiego pałac został zdewastowany i okradziony, później Stanisław Koniecpolski sprzedał go Jerzemu Sebastianowi Lubomirskiemu. W 1674 roku stał się własnością Radziwiłłów. W 1707 roku zatrzymał się tu car Piotr I Wielki. W owych czasach pałac był miejscem licznych balów i uczt. W latach 1768-1778 gmach zaadaptowano na teatr. Podczas Sejmu Czteroletniego mieściła się tu siedziba Zgromadzenia Przyjaciół Konstytucji Rządowej. W 1807 roku w pałacu gościł Napoleon Bonaparte, a 8 lat później car Aleksander I. W 1818 roku odbył się tu pierwszy publiczny koncert Fryderyka Chopina. Kompozytor miał wówczas osiem lat.

W 1818 roku Radziwiłłowie sprzedali pałac rządowi Królestwa Polskiego, który planował utworzyć w nim siedzibę namiestnika oraz biura i mieszkania dla urzędników. W latach 1818-19 pałac gruntowanie przebudowano. Została mu nadana klasycystyczna forma - gmach zyskał elewację frontową w porządku korynckim, a na attyce ustawiono 10 alegorycznych figur. W 1821 roku przed pałacem pojawiły się cztery rzeźby przedstawiające leżące lwy. Jest to dzieło włoskiego rzeźbiarza Camillo Landiniego.

W 1852 roku pałac bardzo ucierpiał w wyniku pożaru. Ogień strawił pierwsze i drugie piętro głównego korpusu gmachu. Rekonstrukcja pod kierunkiem Alfonsa Kropiwnickiego trwała do 1856 roku.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości pałac poddano renowacji, podczas której m. in. zamurowano dodatkowe przejścia wybite na przełomie XIX i XX wieku przez Rosjan, usunięto przepierzenia i nadano wnętrzom charakter klasycystyczny. Co ważne, piece kaflowe zostały zastąpione centralnym ogrzewaniem. Po renowacji pałac stał się siedzibą premiera i rządu, przez co zaczął być nazywany Pałacem Rady Ministrów.

W 1924 roku wykupiono sąsiadującą z pałacem neorenesansową Kamienicę Karmelitów Bosych, która stałą się częścią pałacu. Na bocznej ścianie kamienicy do dziś zachowała się przedwojenna tabliczka adresowa ze śladami po pociskach.

Podczas okupacji pałac przekształcono w Deutsches Haus, czyli niemiecką placówkę społeczno-kulturalną z hotelem i kasynem. W lutym 1944 roku w Sali Balowej wystawiono trumnę z ciałem Franza Kutschery i dokonano ceremonii pośmiertnych zaślubin z Norweżką, która była w ciąży z katem Warszawy. Był to jedyny sposób, aby rząd hitlerowski objął opieką jej dziecko.

Po wojnie pałac wyremontowano i ponownie przebudowano przywracając mu klasycystyczny charakter. Prace renowacyjne trwały do 1952 roku. W 1955 roku w pałacu podpisano Układ Warszawski.

W 1965 roku przez gmachem stanął pomnik księcia Józefa Poniatowskiego, będący kopią monumentu zniszczonego w 1944 roku przez Niemców.

W 1989 roku w pałacu toczyły się obrady Okrągłego Stołu. Podczas obrad Okrągły Stół znajdował się w Sali Kolumnowej. Obecnie stoi w północnym skrzydle pałacu.

Od 1994 roku pałac jest oficjalną siedzibą prezydenta i nosi nazwę Pałac Prezydencki. Od tego czasu mieszkali tu Lech Wałęsa, Aleksander Kwaśniewski i Lech Kaczyński. W Pałacu Prezydenckim podpisano Konstytucję RP, ratyfikowano akty o przystąpieniu Polski do NATO i UE, a także Traktat lizboński.

Pałac Prezydencki jest największym pałacem w Warszawie :)

Kaplica Zwiastowania NMP została zaprojektowana przez Jerzego Kalinę. W jej wnętrzu znajdują się: stacje drogi krzyżowej z kamienia strzegomskiego, krzyż wycięty z resztek wież WTC w Nowym Jorku, podarowany przez nowojorskich strażaków i policjantów polskiego pochodzenia, podarunki od Jana Pawła II i Benedykta XVI, tablice upamiętniające urzędników Kancelarii Prezydenta i BBN, którzy zginęli w katastrofie smoleńskiej oraz prezydenckiego kapelana ks. Romana Indrzejczyka. W podłodze, w miejscu gdzie modlili się Jan Paweł II oraz Benedykt XVI wmurowane są pamiątkowe tablice.

Salonik Zimowy powstał z nieużywanego tarasu. Został on przykryty szklaną kopułą w latach 1999-2000. Znajdują się tu rzeźby "Psyche z gołębiami" Wiktora Brodzkiego i "Kalina" Piusa Wielońskiego. Witraże w oknach symbolizują cztery pory roku. 

Sala Biała to jedno z najważniejszych pomieszczeń w pałacu. Tu prezydent przyjmuje przywódców innych państw. Sala znajduje się na osi głównego wejścia. Zdobią ją XIX-wieczne wazy z porcelany miśnieńskiej.

Podczas gdy w Sali Białej odbywają się rozmowy głów państw, pierwsze damy oczekują w Sali Rokoko. Małżonki prezydentów przyjmują tutaj swoich gości. 

Sala Chorągwiana została na nowo zaaranżowana i otwarta 2 maja 2013 roku. Znajdują się w niej repliki polskich chorągwi, kopie Konstytucji 3 maja oraz "Konstytucji dla Europy" Wojciecha Jastrzębowskiego.

Sala Bankietowa zwana też Obrazową jest m. in. miejscem obrad Rady Gabinetowej. Tutaj nowo nominowani ambasadorzy przekazują listy uwierzytelniające. Ściany sali zdobią liczne obrazy, stąd też nazwa Sala Obrazowa.

Sala Kolumnowa to największa sala w Pałacu Prezydenckim. Dawniej nosiła nazwę Wielkiej lub Balowej. Tu odbywają się uroczyste obiady na cześć głów państw. W tej sali prezydent powołuje i odwołuje rządy, nadaje stopnie generalskie, tytuły naukowe, odznaczenia państwowe oraz mianuje sędziów. Najbardziej charakterystycznym elementem wystroju sali jest ogromny żyrandol. Tworzy go 5 obręczy, 80 świec i 3600 kryształów.

W jadalni prezydent wydaje uroczyste lunche dla swoich gości.

W Sali Niebieskiej centralne miejsce zajmuje dużych rozmiarów stół, przy którym odbywają się ważne spotkania oraz podejmowane są zagraniczne delegacje.

Widok z dziedzińca pałacu:

Zmiana warty: