Komora Wodna przy ul. Kłopotowskiego

Klasycystyczna Komora Wodna została zbudowana w latach 1824-25 w celu kontrolowania i pobierania opłat za przewóz towarów mostem łyżwowym. Most łyżwowy łączył w XIX wieku ulicę Bednarską z ówczesną ul. Brukową (dziś - Kłopotowskiego). Konstrukcja przeprawy opierała się na płaskodennych łodziach zwanych łyżwami. Most mógł funkcjonować jedynie od wiosny do jesieni, gdy Wisła nie była skuta lodem, dlatego co roku jesienią konstrukcja była demontowana.

 Budynek komory został zaprojektowany przez Antonio Corazziego, znanego architekta będącego autorem takich projektów jak Teatr Wielki czy pałace w okolicach Placu Bankowego. 

 Budowlę zdobi płaskorzeźba autorstwa Tomasza Accardiego, przedstawiająca Neptuna pędzącego na rydwanie zaprzężonym w cztery konie o rybich ogonach w otoczeniu delfinów.

 W II połowie XIX wieku znaczenie Komory Wodnej znacząco zmalało, zwłaszcza po 1864 roku, kiedy otwarto pierwszy stały most w Warszawie - Most Kierbedzia. W związku z tym przestały być opłacalne mosty łyżwowe. Zapomniana Komora Wodna zaczęła podupadać i niszczeć. W 1869 roku doczekała się remontu, jednocześnie rozebrano jej zachodnie skrzydło. Wschodnią część budynku zaadaptowano na budynek mieszkalny.

Budynek szczęśliwie przetrwał II wojnę światową, ale później został zaniedbany i groziła mu rozbiórka. W 1965 roku Komora Wodna trafiła do rejestru zabytków - to uchroniło ją przed zagładą. W latach 1975-78 budowlę odrestaurowano. Wschodnie skrzydło zostało rozebrane, a dwa boczne zrekonstruowano na podstawie pierwotnego projektu Corazziego.

 

Na budynku znajdują się dwie żeliwne tablice z XIX wieku prezentujące rekordowe poziomy wody w czasie powodzi w latach 1813, 1839 i 1844.

Obecnie w budynku znajduje się Urząd Stanu Cywilnego.