Historia wyższego szkolnictwa technicznego w Warszawie rozpoczęła się dopiero w 1897 roku. Wtedy to Sekcja Techniczna Warszawskiego Oddziału Towarzystwa Popierania Rosyjskiego Przemysłu i Handlu zdecydowała o powołaniu wyższej uczelni technicznej na ziemiach ówczesnego zaboru rosyjskiego. Projekt zyskał poparcie cara. Warszawski Instytut Politechniczny imienia Mikołaja II rozpoczął działalność 8 czerwca 1898 roku. Na fali protestów w 1905 roku uczelnię zamknięto na cztery lata. W 1915 roku ruszyła polskojęzyczna uczelnia pod nazwą Politechnika. Jej pierwszym rektorem był Zygmunt Straszewicz. Studia prowadzono wówczas na czterech wydziałach: Architektury, Budowy Maszyn i Elektrotechniki, Chemicznym oraz Inżynierii Budowlanej i Rolnej.
Gmach Główny Politechniki Warszawskiej zbudowano na podstawie projektu Stefana Szyllera i Bronisława Brochwicz-Rogoyskiego. Budowę rozpoczęto w lipcu 1899 roku i zakończono dwa lata później. Gmach odpowiada wszelkich standardom przyjmowanym przez europejskie uczelnie przełomie wieków i nawiązuje do włoskiego renesansu i baroku.
Solidne, grube mury nośne przetrwały wojnę. Ich zadaniem było nie tylko podtrzymywanie dachu i całej konstrukcji. Kryły one w sobie sieć kanałów systemu ogrzewania doprowadzanego z zewnętrznej kotłowni.
Najbardziej rozpoznawalnym i reprezentacyjnym miejscem gmachu jest aula główna - świadek wielu ważnych wydarzeń historycznych. To tu 15 grudnia 1948 roku odbył się zjazd, podczas którego założono Polską Zjednoczoną Partię Robotniczą. Wieloktornie odbywał się tu strajki i protesty studentów. Obecnie odbywają się tu oczywiście inauguracje roku akademickiego, a także rozmaite targi i wystawy.
Aulę wieńczy szklany dach.
Rzeźba przedstawiająca Marię Curie-Skłodowską.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz